Atlas of Never Built Architecture طراحی خارق العاده ای را بررسی می کند که هرگز نمی توانیم ببینیم

اطلس معماری هرگز ساخته نشده | سام لوبل و گرگ گلدین | فایدون | 150 دلار

در رویاهای ما، دنیا بسیار واضح تر از آن چیزی است که هنگام بیداری تجربه می کنیم. همین امر در مورد معماری نیز صادق است: آنچه ما چه به عنوان طراح و چه به عنوان کاربر تصور می کنیم، واضح تر از آنچه ساخته می شود است. دلیلش این است که در تخیل ما هیچ گرانش یا محدودیت دیگری در فرم وجود ندارد. ساختمان ها می توانند به آسمان برسند، به اندازه رنگین کمان رنگ داشته باشند و بدون درز با طبیعت ادغام شوند. هیچ بودجه، مقررات، مشتری یا پیمانکاری وجود ندارد که ما را محدود کند. اکنون کتابی داریم که به ما یادآوری می کند که برخی از معماران چه رویایی داشته اند: اطلس معماری هرگز ساخته نشده است، مجموعه ای سنگین که در آن منتقدان سام لوبل و گرگ گلدین بیش از 300 پروژه را از سراسر جهان جمع آوری کرده اند که توسط معماران قرن 20 و 21 تصور می شد، اما هرگز محقق نشد.

در حقیقت، این کتاب همان «بررسی جامع جهانی» نیست که ناشر ادعا می‌کند که چنین است، و همچنین چنین کتابی نمی‌تواند این جاه‌طلبی را برآورده کند. بلکه عنوان آن باشد معماری بروتالیست هرگز ساخته نشد یا شاید کتاب ساختمان های بزرگ ساخته نشده: بیشتر آثاری که لوبل و گلدین گردآوری کرده‌اند، به سبکی بروتالیستی و مقیاسی تأثیرگذار گرایش دارد، مجموعه‌ای از ویژگی‌هایی که حجم را هم منسجم‌تر و هم محدودتر از عنوان آن می‌سازد. در حالی که دامنه آن واقعاً جهانی است، با حجم تقسیم شده به فصل هایی که هر قاره را پوشش می دهد (با تقسیم اروپا به بخش غربی و شرقی)، دامنه پروژه های ارائه شده نسبتاً محدودتر است. بیشتر آنها ساختمان های شی بزرگی هستند که از نظر انبوه شدن منحصر به فرد هستند، یا در فرم خود یا به روشی که معمار آنها را انتخاب کرده است (اغلب از موقعیت حشره ای که به یک بنای رو به جلو خیره شده است) گویا.

لوبل و گلدین به تعصب خود اعتراف نمی‌کنند و فقط می‌گویند که برخی از پروژه‌ها را حذف کرده‌اند «زیرا در مقوله معماری قرار نمی‌گرفت»، بدون اینکه هیچ‌وقت معنی آن را تعریف کنند جز اینکه این «تپه‌های زمین» هنرمند رابرت نیست. اسمیتسون برای فرودگاه بین المللی دالاس فورت ورث تصور کرد. آنچه که آنها می گویند این است که آنچه آنها جمع آوری کرده اند “دیدگاه های خالص و بدون تحریف” است که توسط معماران “قهرمان” تولید شده است. مفهوم این است که پیشنهادهای پیچیده‌تر – پیشنهادهایی که زودگذر هستند یا توسط تیم‌ها ساخته شده‌اند تا (تقریباً همه آرمان‌شهرهای مرد) در فرآیند ویرایش حذف شدند.

دستاورد اصلی آنها، فراتر از گردآوری اینهمه طرح‌ها و (تصاویر) مدل‌های زیبا، دادن فضا به «معماران برجسته‌ای است که کارهای قابل‌توجهی فراتر از قانون انجام می‌دادند»، مانند الادیو دیسته، جفری باوا و حسن فتحی. اکثر این معماران اکنون بخشی از قانون هستند، حداقل در مدارسی که اخیراً در آنها تدریس کرده‌ام، اما گنجاندن آنها نشان دهنده این واقعیت است که فهرست ساختمان‌ها و معماران بزرگ ما شاید حتی سریع‌تر از آنچه نویسندگان معتقدند گسترش یافته است.

تمرکز به ما رژه ای از بناهای تاریخی می دهد که اشکال دیگر معماری را در غبار رها می کند. ما پروژه های بسیار کمی از Coop Himmelb(l)au و دیگران داریم که فرمی رسا دارند، اما هیچ کدام از SANAA یا Lebbeus Woods. سنگرهای بتنی زیادی وجود دارد که خوش‌بینی پس از جنگ را نشان می‌دهند، اما چیزی از Archigram، Archizoom، Constant یا هر یک از معماران دیگری که سعی کردند پیچیدگی‌ها و تضادهای فرهنگ عامه را در معماری بیاورند، وجود ندارد. اولویت برای آثار تاریخی تأثیرگذار را نادیده می گیرد: به عنوان مثال، MVRDV سه پروژه بزرگ آسیایی را دریافت می کند، در حالی که هیچ یک از پروژه های دیجیتالی رادیکال تر و تأثیرگذارتر آن، مانند KM3 یا Costa Iberica، ارائه نمی شوند. پروژه بزرگ جیمز استرلینگ برای دفتر مرکزی زیمنس در خارج از برلین اینجاست، اما نه طرح‌های ظریف‌تر و باز هم بسیار تأثیرگذارتر او برای موزه‌های هنری در کلن و دوسلدورف. در سوی دیگر مقیاس شهری، لوکوربوزیه چند اشیاء را ارائه می‌کند، اما نه دیدگاه او برای پاک کردن پاریس از پلان Voisin. یادبود نسبتاً عجیب و فراموش‌شدنی شاه جورج پنجم ماریون ماهونی گریفین جای طرح‌های شهری لایه‌ای او را می‌گیرد که فقط تا حدی در کانبرا محقق شد.

آنچه در کل گنجانده شده است بیش از ارزش است. همانطور که در چنین خلاصه ای اجتناب ناپذیر است، چند پروژه نسبتاً متوسط ​​وجود دارد که به نظر می رسد در اینجا عمدتاً شکاف های جغرافیایی را پر می کنند، اما چشم اندازهای بیش از اندازه وجود دارد، چه شناخته شده و چه مبهم، که آنقدر خاطره انگیز هستند که کتاب را می سازند. خواندنی لذت بخش و الهام بخش فقط ای کاش لوبل و گلدین روشن می کردند که به چه چیزی اعتقاد دارند و چرا فکر می کردند پروژه ها ارزش گنجاندن دارند.

مطمئناً بخشی از فرآیند تصمیم‌گیری این سوال بود که چه چیزی به مخاطبان فایدون می‌فروشد. این محصول با طراحی قابل استفاده توسط Joost Grootens بسیار موفق، یک کتاب تصویری زیبا از ساختمان ها است، نه بیشتر و نه کمتر. من فقط فکر می کنم که چند تصویر زاپ-پاو از دهه 1960 یا برخی از پروژه های شهرسازی تاکتیکی ایجاد شده توسط گروه ها در ده سال گذشته در اینجا خوب به نظر می رسید. آنها به ایجاد استدلالی برای معماری کمک می‌کردند که دنیای بهتری را تصور می‌کرد، نه فقط بناهایی که بر فراز ما قرار دارند. تصاویر، فرم ها و حتی فرآیندها راه خود را در جوامع ما می بافند. امیدواریم که این سیالیت آینده معماری را مشخص کند – چه ساخته شده و چه تصور شده – به جای اصرار ارواح معماری گذشته بر فرود آمدن با صدایی سنگین بر روی ما.

آرون بتسکی منتقد معماری، هنر و طراحی است که در فیلادلفیا زندگی می کند.